«Πιάσ’ μου την αρπακτικήν!»

Abstract

Στο παρόν άρθρο, εισάγουμε τον αμύητο αναγνώστη στην Κυπριακή διάλεκτο από την ιστορική, πολιτισμική και πολιτιστική, γλωσσολογική και κοινωνική πλευρά ενόσω υπερασπιζόμαστε τη διατήρηση, προώθηση και ενίσχυση όλων των διαλέκτων καi ιδιωμάτων. Η Ελλάδα και η Κύπρος, μοιράζονται κοινούς προγόνους, ιστορία, κληρονομιά, γλώσσα καθώς και τον ίδιο Εθνικό Ύμνο· παρόλα αυτά, στην Κύπρο χρησιμοποιείται μία διαφορετική «καθομιλουμένη» («vernacular»): ενώ στην Ελλάδα, η Μοντέρνα Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείται τόσο για το υψηλό επίπεδο ύφους («high register») όσο και για το χαμηλό («vernacular»), στην Κύπρο χρησιμοποιείται μία –μοναδική στο είδος της– ξεχωριστή διάλεκτος για την καθομιλουμένη ενώ η επίσημη Μοντέρνα Ελληνική υψηλού ύφους, είναι η αποκλειστική γραπτή γλώσσα της Eκπαίδευσης, των Δικαστηρίων, της Διπλωματίας κ.λπ. Ποιά είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά αυτής της διαλέκτου; Γιατί παρουσιάζουν ενδιαφέρον; Πώς ανταπεξέρχονται οι νεαροί Κύπριοι/ες στην κληρονομημένη καθομιλουμένη της οικειότητας και την de facto επιβεβλημένη επίσημη και ποιές είναι οι τωρινές τάσεις;