Η αντίσταση μιας διαφοράς – περί διαλόγου

Abstract

Στον εκπαιδευτικό χωρόχρονο, ο διάλογος τείνει να αποτελεί μία χαρακτηριστική κοινονοϊκή περιοχή, όπου η προοικονομία της μεθοδολογικής, παιδαγωγικής, πολιτικής και ηθικής αξίας της και η προ-επένδυση σε αυτήν, μπορεί να τη μετατρέψει σε ιδεολογικό ορυκτό ή εννοιολογικό έκθεμα μέσα από πολλαπλές, συντεταγμένες και ασύντακτες, εργαλειοποιήσεις. Αυτός ο διάλογος από τη μια ενοχλείται με ό, τι εκφεύγει του υπολογισμού/ελέγχου και από την άλλη, τείνει να παρακάμπτει την ιστορική σύνδεση του διαλογικού φαινομένου με τη φιλοσοφία, ως σύνδεση ικανή να περιγράψει εκ των έσω και διηνεκώς τη διαλογική πράξη. Και ως προς τις δύο αυτές τάσεις, ο διάλογος κενώνεται στο ζωτικό σημείο της κριτικής του υπόστασης και δη ως προς την ικανότητά του να υποδέχεται την ετερότητα.