Το ασυνείδητο, ως γλώσσα του άλλου

Abstract

Η παρούσα εισήγηση εδράζεται στις έγκριτες θεωρίες της ψυχανάλυσης των ιδρυτών

των αντίστοιχων ψυχαναλυτικών σχολών: Sigmund Freud (1856-1939), Alfred Adler

(1870-1937), Carl Jung (1875-1961) και Jacques Lacan (1901-1981). O S. Freud,

ιδρυτής της ψυχανάλυσης, θεμελιώνει την αρχή αυτής μέσω της διαίρεσης της ψυχής

σε συνειδητό και ασυνείδητο. Η εν λόγω μελέτη θέτει, ως κεντρική προτεραιότητα

διερεύνησης, το ασυνείδητο. Για να κατανοήσουμε την ψυχική ζωή, γράφει ο S. Freud,

πρέπει να διεισδύσουμε μέσα στο ασυνείδητο, το βάθος της ψυχικής ζωής. Το

ασυνείδητο είναι ο ίδιος ο ψυχισμός μας και η κύρια πραγματικότητά του. Το

πρωτότυπο, η πραγματική μορφή του ασυνειδήτου, είναι κάθε απωθημένο, τα

λανθάνοντα ψυχικά γεγονότα, ως μια καθαρή μορφή του ασυνειδήτου, όταν οι

ασυνείδητες καταστάσεις ενεργούν κατά τρόπο άμεσο και κυριαρχικό. Η μετάλλαξη

των εκδηλούμενων ψυχικών διαδικασιών επιτυγχάνεται μέσω του συνδέσμου, που

διαθέτουν αυτές, φύσει προς τις αντίστοιχες λεκτικές παραστάσεις, τον Λόγο – τη

Γλώσσα. Αν ο S. Freud συνδέει τη γλώσσα με το ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα, ο J.

Lacan ανακαλύπτει ότι ολόκληρη η ασυνείδητη περιοχή δομείται ως γλώσσα. Η

προσφυγή του J. Lacan στη γλώσσα, παραπέμπει σε ένα ατομικό υποκείμενο και ένα

αντικείμενο, νοούμενο ως τον «άλλον», ως την ετερότητα, τον εκπρόσωπο της

κοινωνικής πραγματικότητας.