Το ασυνείδητο, ως γλώσσα του άλλου
DOI:
https://doi.org/10.12957/ellinikovlemma.2019.48854Abstract
Η παρούσα εισήγηση εδράζεται στις έγκριτες θεωρίες της ψυχανάλυσης των ιδρυτών
των αντίστοιχων ψυχαναλυτικών σχολών: Sigmund Freud (1856-1939), Alfred Adler
(1870-1937), Carl Jung (1875-1961) και Jacques Lacan (1901-1981). O S. Freud,
ιδρυτής της ψυχανάλυσης, θεμελιώνει την αρχή αυτής μέσω της διαίρεσης της ψυχής
σε συνειδητό και ασυνείδητο. Η εν λόγω μελέτη θέτει, ως κεντρική προτεραιότητα
διερεύνησης, το ασυνείδητο. Για να κατανοήσουμε την ψυχική ζωή, γράφει ο S. Freud,
πρέπει να διεισδύσουμε μέσα στο ασυνείδητο, το βάθος της ψυχικής ζωής. Το
ασυνείδητο είναι ο ίδιος ο ψυχισμός μας και η κύρια πραγματικότητά του. Το
πρωτότυπο, η πραγματική μορφή του ασυνειδήτου, είναι κάθε απωθημένο, τα
λανθάνοντα ψυχικά γεγονότα, ως μια καθαρή μορφή του ασυνειδήτου, όταν οι
ασυνείδητες καταστάσεις ενεργούν κατά τρόπο άμεσο και κυριαρχικό. Η μετάλλαξη
των εκδηλούμενων ψυχικών διαδικασιών επιτυγχάνεται μέσω του συνδέσμου, που
διαθέτουν αυτές, φύσει προς τις αντίστοιχες λεκτικές παραστάσεις, τον Λόγο – τη
Γλώσσα. Αν ο S. Freud συνδέει τη γλώσσα με το ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα, ο J.
Lacan ανακαλύπτει ότι ολόκληρη η ασυνείδητη περιοχή δομείται ως γλώσσα. Η
προσφυγή του J. Lacan στη γλώσσα, παραπέμπει σε ένα ατομικό υποκείμενο και ένα
αντικείμενο, νοούμενο ως τον «άλλον», ως την ετερότητα, τον εκπρόσωπο της
κοινωνικής πραγματικότητας.